Laatste kwartaal

September loopt op zijn eind en we gaan dan beginnen aan alweer het laatste kwartaal van dit jaar. Dit ellendige jaar met ups en helaas ook heel veel downs.

Een jaar dat rustig begon, want door alle Covid-19 ellende mocht je geen feest geven, je mocht met de feestdagen ook niet meer dan 2 personen ontvangen, mits ze op één adres woonden. Wij hadden er met de Kerst in december gezellig 3 mensen van twee verschillende adressen. Het was goed en gezellig, maar de Kerst zal nooit meer zo zijn.

De allerliefste mama en oma gaat door haar Parkinson en beginnende dementie steeds verder achteruit. Zelfstandig thuis blijven wonen in haar seniorenappartementje ging niet meer en ze moest worden opgenomen in een verpleeghuis en wel met spoed.

Er wordt een plek gevonden en ze kan vrijwel direct opgenomen worden. Ze maakt zich ernstig zorgen, ook vanwege die regels in verband met de Corona: "jullie sluiten me toch niet op en komen toch wel naar me toe?" Zodra het mag dat we komen, komen we, beloofd, hand op mijn hart.

Helaas ging het steeds slechter met haar en na 9 weken was ze er niet meer. Net als haar petekind, hij blies 1½ week voordat zij stierf, zijn laatste adem uit.

Wat volgde waren een paar verschrikkelijke weken. Uitvaart hoefden we niet te regelen, deden dochter en kleindochter van oma. Een mooie uitvaart, emotioneel ook. Ze kreeg de mooiste dienst die er mogelijk was in verband met die bezopen corona regels.

Midden in al dit verdriet komt ook nog eens het moment dat we onze 11½ jaar oude, mooie, lieve, trouwe hond Jaro moesten laten inslapen. We hebben wel gezegd tegen hem dat neef ("blaf dan") en oma op hem wachten en dat hij goed voor ze moet zorgen boven in de hemel.

Wat ons overeind houdt is een soort survival modus, doe wat je doen moet en laat de rest maar even voor wat het is. Doe wat je een goed gevoel geeft.

Iedereen verwerkt zijn of haar verdriet op een eigen manier, ik doe overdag de dingen die ik doe, in de avond maak ik een puzzel of lees een boek, maar altijd met een video van André Rieu erbij. Zijn muziek geeft me rust en kracht.

Langzamerhand gaat het weer wat beter, de hele scherpe randjes zijn wat afgesleten. Het gemis is nog enorm groot.

Zoals gezegd beginnen we zo aan het laatste kwartaal van dit stomme, rottige jaar. Alles ging mis, familieleden zijn er niet meer, "Den Haag" bepaalt al 1½ jaar wat wij wel of niet meer mogen. Regels, onzin en verdriet.

Het enige waar ik me nu zorgen over maak, zijn de feestdagen. Mag je bij elkaar komen of niet?

Hoe zal het zijn met de lege stoel van oma? Kunnen we daar tegen? Of worden het feestdagen met, heel logisch, veel herinneringen, gemis en een traan?

Ik vind het eigenlijk nog te vroeg voor de feestdagen, ben er nog niet echt voor in de stemming.

Ik weet het nog niet, het zal misschien nog wel komen.

Het mooiste uit alles wat dit jaar ons is overkomen, is het gevoel dat mijn allerliefste schat en ik meer naar elkaar zijn toe gegroeid. Het heeft, in mijn ogen, ons nog dichter bij elkaar gebracht en dat geeft me een veilig, geliefd en warm gevoel. Tonnie, ik hou ontzettend veel van jou. ❤