Vakantie - Amboy, Mount St Helens en Portland
Vervolg van het reisverslag van Conny Voesenek
Woensdag 22 augustus, dagtocht naar Mount St Helens
Rise and shie om 6.30, even ontbijtje, lunch klaar gemaakt voor onderweg, snel nog even email checken en dan konden we op weg: Eindelijk ging ik dan vulkaan Mount St Helens van dichtbij zien en voelen. Zo van een afstand was haar energie al goed voelbaar, het is pure magie voor mij die vulkaan energie, heel erg moeilijk uit te leggen, maar het heeft op mij een grote aantrekkingskracht en ik word er emotioneel van, zo veel oerkracht! We zouden op ons gemak via een gewone weg naar Windy Ridge rijden waar je in de krater kunt kijken en dan er helemaal omheen tot aan de Johnston Ridge observatie post.
Onze 1e stop was al na een half uurtje rijden bij Yale Lake, dat dood stil was; prachtig dat rimpelloze water. Net toen we er weg reden ging er een ree voor onze auto de weg over erg gaaf! Volgende stop was niet veel verder en was Yale Reservoir aan de Swift river.
Wederom prachtig uitzicht, weids en zo stil en totale rust! Er lag heel veel drijfhout en helaas konden we dit grote gewei niet mee nemen. Denk dat Steve er wel blij mee zou zijn geweest voor in de tuin. Dus maar genoegen genomen met wat kleine stukken hout, dat ik mee naar huis kon nemen. Een stuk verder onderweg weer gestopt om wat foto's te maken van het meer, je zou op iedere plek hier wel uren kunnen zitten, zo ontspannend en mooi. Maar we moesten verder en kwamen zo uit bij Pine creek waar we even naar beneden zijn geklommen naar de rivierbedding. Boven aan het pad ligt een grote zwerfkei Pine creek boulder, die daar is neer gelegd door de modderstroom na de uitbraak van de vulkaan.
Onze weg vervolgd waar we ineens na een bocht uitzicht hadden op de vulkaan, wow dan wordt je even heel erg stil hoor! Een stukje verder was Clear water een uitzichtpunt. Volgende stop was Bear Meaddow. Hier waren een paar jongeren vlak voor de uitbarsting foto's aan het maken van de vulkaan en hebben de uitbarsting gefotografeerd en moesten erna rennen voor hun leven. Er bloeide prachtige rode bloemetjes Indian Paint Brush genaamd. En verder trokken we weer nu naar het Nationaal vulkaan monument. Je hebt er een prachtig uitzicht op het dal, maar het doet ook heel onwerkelijk aan; die dode bomen echt duizenden sommige op de grond maar anderen gewoon nog deels overeind en daar tussen gewoon weer nieuwe bomen, prachtig zoals het land zich herstelt. Er waren daar heel veel chip munks (soort eekhoorntjes) en aangezien ik geen dier kan weerstaan hebben ze een deel van mijn lunch gekregen. Next stop Metal Lake, waar nu alleen geen meer te zien is, een kleine modderpoel is er nog over. Er ligt daar een auto die door de modderstroom bedolven is geweest. Het is echt dood en leven wat je onderweg steeds tegen komt.
We arriveerden bij Spirit Lake en daar kun je alleen maar WOW zeggen. Zo immens, zo mooi en zo spiritueel en magisch! Als eerste denk je dat er zand beneden ligt, tot je goed kijkt en ziet dat dus zeker 1/3e van het meer vol ligt met dode bomen. Door de uitbarsting naar beneden gekomen en die liggen er 28 jaar later dus nog steeds! Beneden bij dit meer woonde Harry Truman met zijn dieren, een oude kluizenaar. Hij werd door iedereen gemaand om weg te gaan, maar wilde niet; zijn leven daar was zijn alles en dan was het gewoon zijn tijd!
Dan kwamen we eindelijk aan bij Windy Ridge en dat heet niet voor niets zo haha het waait er enorm en is er koud! Door de wolken konden we net de top van de vulkaan niet zien, maar ook zo was het meer als indrukwekkend! Je moet er trouwens wel eerst een flinke klim voor maken. Bij Smith Creek hebben we gepicknickt, is gaaf hoor lunchen vlak bij een vulkaan. Toen moesten we een heel eind rijden om de vulkaan heen door een prachtige omgeving, het is gewoon een en al oerbos! Je komt ogen te kort. Volgende stop was Elk Rock op 300 feet. Je kijkt daar zo uit over de rivierbedding waar dus de lavastroom en alles doorheen heeft gewoed, we hebben geen Elk (eland) gezien.
En toen eindelijk om 17.00 uur waren we bij het Johnston Ridge observatory en een en al mist en wolken, dus nagenoeg geen vulkaan te zien! We zijn toen eerst binnen de film gaan kijken, we waren net op tijd voor de laatste en ondertussen ben ik reiki gaan sturen en ik bleef maar herhalen please ik ben van zo ver gekomen laat me alsjeblieft in ieder geval iets van de vulkaan mogen zien van dichtbij! De film zelf is heel erg realistisch en laat je de in het kort de omgeving voor, tijdens en na de uitbarsting zien. Maar goed als de film afgelopen is gaan de gordijnen open en zie je vlak voor je Mount St Helens! Dat zouden nu een en al wolken zijn geweest, ware het niet dat mijn reiki geholpen heeft en we in ieder geval iets van een vulkaan te zien kregen! Dus ik was blij, niet voor niets gekomen. We zijn een stuk de vulkaan opgelopen en ik heb een paar stenen mee genomen als bewijs! En natuurlijk lavasteen. We hebben er een poosje gezeten, gewoon in stilte; de kracht voelen van de vulkaan, het is gewoon niet te beschrijven wat het met je doet. Ik weet wel dat het me heel veel moeite kostte om er weg te gaan. Ik hoop er ooit nog eens terug te gaan om een meerdaagse tocht op de vulkaan te maken.
Op de terugweg ging de zon schijnen en hadden we nog even volgend uitzicht. Vlak voor we het vulkaangebied uitreden zijn we nog even gestopt bij big foot waar een A-frame ligt. De rest van het huis ligt dus onder de grond bedolven door de vulkaan! Onderweg bij een fastfood restaurant even snel wat gegeten en toen naar huis waar we pas om 22.00 uur aan kwamen; moe maar zo voldaan. Had een super dag gehad; eindelijk mijn vulkaan gezien en nog beter gevoeld!
Donderdag 23 augustus, trip door de Cascade Mountains
Vandaag zou Rob weer naar huis gegaan. Na een heerlijk ontbijt buiten nog wat foto's gemaakt en een kop thee gedronken en als je dat dit uitzicht hebt word je toch helemaal gelukkig! Met de zelfontspanner nog een foto van ons drieën gemaakt en toen afscheid van Rob genomen.
Toen hebben Brad en ik onze spullen gepakt en zijn we vetrokken voor onze trip door de Cascade Mountains naar Columbia River en Multhnomah Falls. Maar eerst de cascades een prachtig ruig gebied, je koet daar wel echt een truck mee hebben, anders kom je vast en zeker vast te zitten en je komt er kilometers lang niemand tegen! En dan rij je op een smal weggetje en zie je opeens tussen de bomen door Mount St Helens voor je op doemen. Dus op de remmen en pauze! Je kijkt je ogen uit onderweg. Onderweg ook adelaars gezien, maar die gingen te snel voor op de foto.
In een klein dorpje toiletpauze gehouden en toen ik terug kwam maakte Brad een foto van me. Er stonden daar wat vrouwen uit de buurt buiten en die vonden mij wel leuk en even mee staan kletsen en op de foto gezet. En toen arriveerden we bij Columbia River, die is immens en gaat door iets van 4 staten en heeft zijn oorsprong in de Canadian Rockies. Je hebt daar aan de ene kant de rivier en aan de andere kant meters hoge rotswanden waar tunnels doorheen zijn gebouwd voor auto's en treinen. Via bruggen kun je zo af en toe naar de overkant waar de staat Oregon is. En waar vulkaan Mount Hood ligt die we vanaf onze kant erg goed konden zien. Hoe meer je richting Oregon gaat hoe ruiger en kaler de omgeving en natuur wordt.
Via de Oregon kant zijn we terug gereden en kwamen we langs Multhnomah Falls. Dat is een mega grote waterval. Nu ben ik gek op watervallen, maar het is hier enorm toeristisch en dat vind ik minder. Maar toch even omhoog geklommen om foto's te maken. Er zijn hier trouwens tig wandelingen uitgezet en er zijn veel kleinere watervallen ook nog, dus als je meer tijd hebt kun je hier dagen rond zwerven(hoop het ooit nog eens te kunnen doen en dan met name in de herfst, prachtig is het dan met alle kleuren). Een stuk verder omhoog rijden kom je bij een uitzichtpunt waar je prachtig zicht hebt over Columbia River. Hierna over de highway naar huis zodat we niet in de avondspit terecht zouden komen, want die is enorm daar! Als toetje 's avonds een prachtige zonsondergang op St Helens, wat wil een mens nog meer? Ik niets!
Vrijdag 24 augustus, bezoek aan stad Portland
Mijn laatste dag al weer in dit paradijs, snik. Maar wel een prachtige dag, 30 graden en knal blauwe lucht, zucht...wat zal ik dit uitzicht missen. Laatste ronde over de property gedaan en rond de middag zijn Brad en ik vertrokken naar Portland. Nu hou ik helemaal niet van steden, maar Brad vond dat ik het gezien moest hebben en hij werkt daar als sergeant bij de politie dus off we go! Portland ligt aan de Willamette River dat Portland in tweeën deelt; oud en nieuw deel. Eerst maar eens de inwendige mens tevreden stellen en overheerlijke zalm gegeten bij Jakes, een beroemd restaurant dat al bestaat sinds 1892. Na het eten een van de vele bruggen over gestoken naar de andere kant en daar langs de rivier gewandeld. Je hebt vanaf die kant mooi uitzicht op alle bruggen en de skyline van Portland. Het moderne Portland zijn we verder niet in geweest, een foto zegt al genoeg. Erg gaaf in Amerika zijn de treinen, en er kwam net een Amtrak aan. Ze blazen de hoorn nog steeds als ze aan komen in het station. Ik zei tegen Brad "dat vind ik zo'n gaaf geluid". Waarop hij me vreemd aan kijkt, want voor hen is dat dood normaal. Dus ik leg hem uit dat de treinen bij ons dat niet meer doen, best jammer eigenlijk.
Halverwege even pauze gehouden en even opgefrist en erna weer verder terug naar de andere kant van de stad alwaar ik kennis maakte met de vroegere burgemeester van Portland. Onze volgende fotostop was een oude fontein waar vroeger de paarden gedrenkt werden en nu de Portlanders hun honden laten drinken. Moet zeggen dat er wel een paar mooie gebouwen in Portland staan, in ieder geval mooi om te fotograferen. Al zie ik liever dit gebouw; beetje saloonachtig, zo ook het straatje in het meer oude deel van de stad. Qua mensen wat in Portland woont lijkt het een beetje op Amsterdam, beetje excentriek en op zichzelf. Voor het spitsuur weer richting huis en vanaf de brug prachtig uitzicht op de vulkaan.
Terug thuis een verfrissende duik in het zwembad genomen en heeft Brad wat foto's van me genomen, voelde me net een fotomodel. Nog 1 laatste blik en foto van Mount St Helens en was het tijd om te eten. Steve, Brad zijn partner, werkt als landscaper en had een collega mee genomen, erg aardige vrouw en gezellige avond gehad. Brad kookt geweldig en het is maar goed dat ik daar niet woon, want ik zou binnen een paar weken dik zijn daar.
Zaterdag 25 augustus, helaas is mijn vakantie in America voorbij
Half 6 loopt mijn wekker af en is het aankleden en time to go, zucht.... Heb al een brok in mijn keel en is moeilijk afscheid nemen, helemaal van Brad op het vliegveld. Maar ik weet zeker dat ik hem nog wel eens zal zien. US Airways bracht me weer naar Nederland en ik had de mazzel dat ik op het 2e deel van de vlucht 2 stoelen voor mezelf had en heb kunnen liggen en zelfs aantal uren geslapen heb. Gelukkig net op tijd wakker voor een adembenemende zonsopgang; wow dit was echt een cadeautje en welkom thuis! En dat was later bijna boven IJmuiden nog een keer wow toen de zon zijn stralen door de wolken heen liet schijnen.
De reis van 8 dagen was eigenlijk veel te kort, want er is nog zo veel meer te zien en te doen daar, maar ik ben dankbaar en blij dat ik in ieder geval deze 8 dagen heb mogen mee maken. Ik hoop zeker ooit nog eens terug te kunnen gaan!
See you next time....
Reisverslag vakantie in America: Amboy - deel 1
Reizen - artikelen en links